Grupa: Administrator 
Posty: 72 #707645
Od: 2011-6-1
| Ruch Chorzów – polski klub sportowy założony 20 kwietnia 1920 w Bismarkhucie (niem. Bismarckhütte, od 1 stycznia 1923 Wielkie Hajduki; dziś Chorzów Batory, dzielnica Chorzowa) jako jednosekcyjny klub piłkarski[1]. Jeden z najbardziej utytułowanych klubów piłkarskich w Polsce. 14-krotny mistrz Polski, 3-krotny zdobywca Pucharu Polski oraz jeden z dwóch polskich ćwierćfinalistów Pucharu UEFA w historii (edycja 1973/74). Zajmuje pierwsze miejsce w klasyfikacji medalowej Mistrzostw Polski w piłce nożnej. Obecnie gra w ekstraklasie (70 sezon w historii). W tabeli wszech czasów tych rozgrywek prowadził do połowy lat 90., aktualnie plasuje się na 3 miejscu[2]. Do sezonu 1986/87 był jedynym klubem, jaki uczestniczył we wszystkich sezonach polskiej ekstraklasy.
Ruch Chorzów jest pierwszym historycznym mistrzem Górnego Śląska w oficjalnych rozgrywkach PZPN. Jako pierwszy klub piłkarski reprezentował region górnośląski na szczeblu klubowych Mistrzostw Polski. Jako pierwszy górnośląski klub zdobył też Mistrzostwo Polski oraz Puchar Polski. Ruch pozostaje zarazem ostatnim klubem z Górnego Śląska jaki zdobył tytuł mistrza Polski i Puchar Polski. Ruch Chorzów jest obecnie jedynym śląskim klubem w ekstraklasie, który występował na tym najwyższym stopniu rozgrywek od chwili ich utworzenia w 1927 roku.
27 grudnia 2004 założono Sportową Spółkę Akcyjną, która 27 stycznia 2005 przejęła klub. 4 grudnia 2008 Sportowa Spółka Akcyjna zadebiutowała na rynku NewConnect. Tym samym Ruch Chorzów stał się pierwszym polskim klubem piłkarskim notowanym na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych[3].
Założenie klubu[edytuj]
Miejski Dom Kultury w Chorzowie Batorym
W tym budynku 20 kwietnia 1920 odbyło się zebranie założycielskie klubu
27 stycznia 1920 roku Polski Komisariat Plebiscytowy mający siedzibę w Bytomiu wystosował apel w którym nawoływał do tworzenia nowych klubów sportowych na Górnym Śląsku. Głównym inicjatorem i pomysłodawcą tworzenia klubów sportowych pod egidą Polskiego Komisariatu Plebiscytowego był śląski działacz sportowy Alojzy Budniok[4]. Za organizowanie klubu w Hajdukach (z ramienia Komisariatu) odpowiadał jednak Teofil Paczyński. Do tej roli predysponowały go dwie okoliczności; po pierwsze pełnił funkcję komisarza Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Hajdukach/Bismarkhucie, po drugie pochodził ze starego górnośląskiego rodu hrabiowskiego, władającego przez ponad dwieście lat Hajdukami[5]. Namówił on kilku graczy i działaczy sportowych do wystąpienia z klubu BBC (Bismarckhütter Ballspiel Club). Dzięki jego działaniom, 22 lutego 1920 roku na zebraniu dotyczącym nowopowstających klubów (jakie odbyło się w siedzibie PKP – bytomskim hotelu Lomnitz) pojawił się także reprezentujący Hajduki/Bismarkhutę Bernard Skop[6]. 3 kwietnia 1920 roku na pierwszym zebraniu organizowanym przez Paczyńskiego w sprawie utworzenia nowego klubu w Hajdukach/Bismarkhucie, obecni byli: Jan, Józef i Franciszek Bartoszkowie; Bernard i Augustyn Skopowie oraz August Kiołbasa. Uchwalono wówczas datę zebrania konstytucyjnego (mającego wybrać zarząd nowego klubu) na 20 kwietnia 1920[7]. Tego dnia zgodnie z ustaleniami odbyło się założycielskie zebranie klubu w Domu Związkowym w Hajdukach/Bismarkhucie, w którym wzięło udział czterdzieści osób. W składzie wybranego zarządu znalazło się 9 osób: wiceprezes Paweł Kiełbasa, skarbnik Edward Supernok, kierownik sportowy Franciszek Bartoszek, sekretarz Bernard Skop oraz Paweł Skop, Sylwester Golasz, Teofil Paczyński, Jakub Szweda i Stanisław Sojka. Pierwszym prezesem został nauczyciel z Klimzowca, Paweł Koppa[1].
Teofil Paczyński
Do powstania klubu w znacznej mierze przyczynił się fakt, że w lutym 1920 roku, zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego przybyły na Górny Śląsk pierwsze oddziały aliantów[8]. Rozpoczęły się tym samym przygotowania do przeprowadzenia plebiscytu, mającego zadecydować o przynależności państwowej Górnego Śląska. Rozwijający się dotąd spontanicznie ruch sportowy otrzymał wsparcie Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, w ramach którego utworzono wydział wychowania fizycznego (z Maksymilianem Wilimowskim jako kierownikiem). Tworzenie nowych klubów sportowych i udzielanie im wsparcia przeciągać miało górnośląską młodzież na polską stronę. Większość Górnoślązaków nie posiadała bowiem skrystalizowanej świadomości narodowej. Kierujący od 20 lutego 1920 roku Komisariatem Plebiscytowym Wojciech Korfanty zdawał sobie sprawę, że zbliżał się termin ostatecznych rozstrzygnięć.
Quote-alpha.png
Na Śląsku trwała prawdziwa walka o „rząd dusz”, toteż często organizowano tu mecze z udziałem polskiej czołówki. Była to wspaniała propaganda polskości[9]
Pod patronatem PKP 20 marca 1920 r. utworzony został Górnośląski Związek Towarzystw Sportowych. W dniu 4 sierpnia 1920 r. ze struktur GZTS wyodrębnił się Górnośląski Związek Okręgowy Piłki Nożnej z siedzibą w Bytomiu, do którego przystąpił także KS Ruch[10].
Geneza nazwy i pierwsze sukcesy (1920-1922)[edytuj]
Na zebraniu założycielskim za nazwę klubu obrano "Ruch", której pomysłodawcą był Edward Supernok. Nazwa ta miała nawiązywać do śląskich ruchów powstańczych[11]. Nie można zapominać, że samo słowo „Ruch” ma jednak wiele znaczeń[12]. Nie do końca jest też wyjaśniona oficjalna, pełna nazwa klubu przez pierwsze lata istnienia. Z racji sytuacji panującej na Górnym Śląsku przynależność państwowa gminy nie była jeszcze rozstrzygniona, więc w latach 1920-1922 używano dwujęzycznych, podwójnych nazw urzędowych: "Bismarckhütte Oberschlesien/Bismarkhuta Górny Śląsk"[13], a w obiegu pojawiała się też pierwotna nazwa osady Hajduki, którą gmina oficjalnie przybrała 1 stycznia 1923 (jako Wielkie Hajduki)[14].
Jako barwy klubowe przyjęto na zebraniu założycielskim kolory: niebieski i biały. Miały one nawiązywać do barw Śląska[15]. Przydomek "Niebiescy" przylgnął do piłkarzy już w latach dwudziestych[11].
Ruch Chorzów przed 1939 rokiem był jednoznacznie kojarzony z powstańcami śląskimi i polskimi patriotami[16]. W powstaniach śląskich zginął bramkarz klubu Brol a w walkach uczestniczyli także Józef i Jan Bartoszkowie, Józef Wieczorek, Sylwester Golasz czy Wilhelm Kałuża[17]. Kwestie narodowościowe były jednak na Górnym Śląsku bardzo skomplikowane. W konflikcie o przynależność państwową Górnego Śląska – jaki wybuchł w 1919 roku – twórcy Ruchu opowiedzieli się po polskiej stronie. Przy analizowaniu problematyki narodowościowej poszczególnych górnośląskich klubów piłkarskich działających w omawianym okresie pamiętać trzeba, że w miastach większość Ślązaków głosowała w plebiscycie za pozostaniem tego regionu w granicach Niemiec[18]. Założyciele Ruchu byli więc Ślązakami optującymi za Polską[19]. Nie przypadkiem pierwszy mecz rozegrano 3 maja 1920 roku, w dniu uchwalenia Konstytucji trzeciomajowej[20]. Ten pierwszy mecz, z Orłem Józefowiec, zakończył się wygraną piłkarzy Ruchu 3:1. Jako pierwszy na listę strzelców w klubowych kronikach zapisał się Wiktor Prukop.
W maju 1920 roku Ruch przystąpił do Górnośląskiego Związku Towarzystw Sportowych (przekształconego później w GZOPN), który przydzielił klub do podokręgu bytomskiego. Piłkarze by zarobić na bilety (trzeba było dojechać na spotkania z rywalami) zorganizowali wówczas kółko teatralne i wystepowali w organizowanych przez nie przedstawieniach[21]. W nowopowstałym klubie poza pieniędzmi brakowało także sprzętu sportowego. Polski Komisariat Plebiscytowy przekazał klubowi tylko piłkę i sześć par butów piłkarskich[22]. Na jesieni 1920 roku hajduczanie zwyciężyli w rozgrywkach o mistrzostwo obwodu królewskohuckiego, wywalczając tym samym awans do tworzonej właśnie 14-zespołowej Klasy A[23]. W 1921 roku Ruch powoli rozpoczął ugruntowywać swoją piłkarską pozycję w regionie zajmując 3. miejsce w niedokończonych (przerwanych przez wybuch III Powstania Śląskiego) i nieoficjalnych jeszcze rozgrywkach Klasy A (śląskiej I ligi). W 1922 roku Niebiescy zostali pierwszymi mistrzami nowego okręgu piłkarskiego w strukturach polskiej piłki – Górnego Śląska – tym samym zostając pierwszymi reprezentantami śląskiej ziemi w finałach mistrzostw Polski. Inauguracyjne spotkanie na poziomie Mistrzostw Polski piłkarze zagrali 29 lipca tego samego roku o godzinie 17:00 z obrońcą tytułu mistrzowskiego Cracovią. Spotkanie zakończyło się przegraną 2:8 (2 bramki Maksymiliana Koeniga). W końcowym rozrachunku bismarkhutcy piłkarze w konfrontacji ze wspomnianą drużyną krakowską, Pogonią Lwów i WKS'em Lublin okazali się najsłabsi. Odnieśli jednak swoje pierwsze zwycięstwo na szczeblu Mistrzostw Polski, pokonując 22 września na wyjeździe WKS Lublin 3:2[24]. Podstawowymi zawodnikami drużyny w dobie jej pierwszych sukcesów byli m.in.: Herman Kremer, Franciszek i Maksymilian Koenigowie, Wiktor Prukop, Konrad Kusz, Józef Sobota, Jerzy Hyla, Walter Russ czy Hubert Imioła.
Po zakończeniu walki plebiscytowej, gdy Górny Śląsk stał się częścią państwa polskiego pojawił się problem z funkcjonowaniem górnośląskich klubów zrzeszonych w niemieckich strukturach piłkarskich. 7 sierpnia 1922 roku powstał więc w Królewskiej Hucie Niemiecki Związek Piłkarski (Wojewodschaft Verband) na teren polskiego Śląska (zrzeszał 143 kluby) a kluby wchodzące w jego skład zamierzały dalej kontynuować działalność w rozgrywkach niemieckich[25]. Polskie władze były jednak nieprzychylnie ustosunkowane do tej organizacji, uznawały ją bowiem za swoiste państwo w państwie. W nowej sytuacji politycznej, kluby te (uważane za niemieckie) stanęły przed wyborem – przyjąć polski szyld i przystąpić do rozgrywek polskich; nie przystąpić do polskich rozgrywek, pozostać przy oryginalnej nazwie i ryzykować delegalizację, bądź też połączyć się z klubem znajdującym się już w strukturach PZPN. Niektóre śląskie kluby uznawane za niemieckie (np. AKS Chorzów lub 1.FC Katowice) zmieniły tylko nazwę na polską i przystąpiły do polskich rozgrywek, inne dokonały jednak fuzji z „polskimi” klubami z tych samych miejscowości. Do takiej sytuacji doszło m.in. w Lipinach (Naprzód + Silesia), Katowicach (Pogoń + Victoria) czy Wielkich Hajdukach (Ruch + BBC)[26]. W efekcie opisywanego procesu, na jesieni 1923 roku przeprowadzono reorganizację A-klasy, której skład wzrósł w sezonie 1924 do 8 klubów.
W styczniu 1924 roku doszło do połączenia polskiego GZOPN z niemieckim Wojewodschaft Verband. Kluby uznawane za niemieckie a działające na polskim Górnym Śląsku zostały dokoptowane do polskich rozgrywek[27]. O połączeniu obu hajduckich klubów (Ruchu i BBC) pertraktowano od chwili przyłączenia Wielkich Hajduk do Polski w połowie 1922 roku. Rokowania przeciągały się bo działacze BBC nie chcieli zaakceptować nazwy Ruch jako właściwej dla połączonych klubów. Znaleziono wreszcie sposób na wyjście z impasu: powzięto decyzję, że o nazwie zdecyduje walne zebranie członków obydwu klubów. Owe historyczne zebranie odbyło się 7 stycznia 1923 roku i w jego wyniku zawarto kompromis. Klub występował odtąd w rozgrywkach jako Ruch BBC Wielkie Hajduki. W ten też sposób Niebiescy weszli w posiadanie boiska na Kalinie[28] (50°16'34.34″N 18°55'50.09″E (pokaż mapę) ).
W kolejnym swoim sezonie (1923) w najwyższej górnośląskiej klasie rozgrywkowej klub z Hajduk osiągał słabsze rezultaty, zajmując ostatecznie przedostatnią 5 pozycję[25]. 9 września 1923 drużyna rozegrała swój pierwszy mecz z klubem zagranicznym, pokonując SuSV 09 Beuthen 2:1[29]. W roku 1924 piłkarze włączyli się ponownie w walkę o mistrzostwo Śląska, ostatecznie kończąc sezon na drugim miejscu, tuż za "rywalem zza miedzy" – AKS-em Królewska Huta. W 1925 roku nie odbyły się rozgrywki klasy A, w zamian Okręgowy Związek Piłki Nożnej w sierpniu zorganizował Puchar Stanisława Fliegera[30]. Ruch dotarł do finału tych rozgrywek pokonując po drodze 1.FC Katowice i AKS Królewska Huta. W decydującym meczu (w styczniu 1926) wygrał z klubem 06 Załęże 3:2. Zwycięstwo w Pucharze poza nieoficjalnym tytułem mistrza Śląska dawało także kwalifikację do pierwszej i jedynej edycji przedwojennego Pucharu Polski i po pomyślnym losowaniu fazy ogólnokrajowej "Niebiescy" od razu przystąpili do meczu półfinałowego. Na tym szczeblu 4 lipca 1926 Niebiescy zmierzyli się z późniejszym triumfatorem Wisłą Kraków, przegrywając w Krakowie 0:1. W Ruchu nie mógł zagrać Józef Sobota – uznawany za najlepszego piłkarza w drużynie – powołany na mecz reprezentacji Polski[31]. Dwa tygodnie po tym spotkaniu Ruch ponownie wywalczył Mistrzostwo Górnego Śląska w A-klasie pokonując wysoko najsilniejszych rywali: 1.FC (4:1, 5:3) i AKS (6:2). Jednak i tym razem na szczeblu ogólnopolskim zdołał wygrać tylko jedno spotkanie, odpadając w fazie grupowej. Pod koniec roku klub po raz drugi zdobył Puchar Fliegera, potwierdzając swą dominację wśród klubów górnośląskich[32]. Piłkarzami decydującymi w tym okresie o grze drużyny byli: Herman Kremer, Franciszek Koenig, Józef Sobota, Wincenty Gensior, Konrad Kusz, Paweł Kutz, Stefan Katzy, Karol Frost, Wilhelm Kałuża czy też Paweł Buchwald.
Trudne ligowe początki (1927-1930)[edytuj]
Pierwsza ligowa drużyna Ruchu z 1927 roku
W 1927 Ruch znalazł się w gronie założycieli Ligi Polskiej[33]. O przystąpieniu klubu do grona secesjonistów z PZPN zdecydował konflikt ze związkiem do którego doszło z powodu okoliczności powołania do kadry narodowej Józefa Soboty (4 lipca 1926 – w dzień półfinałowego pojedynku w Pucharze Polski z Wisłą Kraków). Józef Sobota trafił do reprezentacji narodowej jako pierwszy w historii zawodnik Ruchu. Zadebiutował w meczu z Estonią, który Polska wygrała 2:0, a on sam zdobył jedną z bramek[34]. Pierwszy mecz ligowy piłkarze rozegrali na wyjeździe, choć w roli gospodarza, przegrywając 0:7 z 1. FC Katowice. Była to największa ligowa porażka klubu w okresie przedwojennym a mecz zgromadził największą liczbę widzów z wszystkich spotkań pierwszej historycznej kolejki polskiej ekstraklasy. Autorem pierwszej ligowej bramki dla Ruchu, która padła w 3. kolejce, w przegranym 1:3 meczu z Łódzkim Klubem Sportowym był 24 kwietnia 1927 Józef Sobota[35].
W 1927 roku, pomimo zakończenia rozgrywek na zaledwie 12 pozycji, klub uzyskał kilka znakomitych rezultatów, do których trzeba zaliczyć zwycięstwa na wyjeździe z zaliczanymi do ligowej czołówki; Wartą Poznań 4:1, Polonią Warszawa 5:3 czy Pogonią Lwów 1:0[36]. Przy ocenie dorobku klubu w pierwszych sezonach ligowych należy uwzględniać fakt, że mecze u siebie "Niebiescy" rozgrywali na stadionach w Katowicach (obiekty 1.FC i Pogoni) i Królewskiej Hucie. Ruch w omawianym okresie był klubem środowiskowym, finansowanym niemal wyłącznie ze składek członkowskich i wpływów z biletów[37]. "Niebieskich" nie było stać na zatrudnianie trenera. Bieda była także przyczyną nie dopuszczenia klubowego boiska "na Kalinie" do rozgrywek. Uzyskanie licencji wiązało się bowiem z przebudową tego obiektu[38]. Pomimo kłopotów finansowych i organizacyjnych piłkarze także w następnym sezonie uzyskiwali wyniki uznawane za niespodzianki, pokonując m.in. 4:1 Cracovię[36]. Niezwykle trudny dla klubu był sezon 1929, kiedy to (jedyny raz w okresie międzywojennym) musiał bronić się przed spadkiem. "Niebiescy" zwyciężali na wyjeździe z Cracovią, Legią Warszawa czy Pogonią Lwów, potrafili pokonać kluby walczące o tytuł mistrzowski (Wartę Poznań i Garbarnię Kraków) tracili natomiast punkty w konfrontacjach z klubami walczącymi o utrzymanie w lidze[36]. Grali jednak na tyle uczciwie, że właśnie w 1929 zostali nagrodzeni "Pucharem Dżentelmenów" dla grających najbardziej fair-play w Polsce.
W 1930 roku Ruch świętował jubileusz 10-lecia, udało się z tej okazji pozyskać pomoc gminy i w rundzie rewanżowej hajducki klub zadebiutował w lidze na własnym obiekcie. Planowano nawet wzmocnienie klubu poprzez fuzję z Śląskiem Świętochłowice[39]. W latach 1927-1930 wśród piłkarzy klubu wyróżniał się Jan Badura, który zagrał we wszystkich meczach ligowych i jako pierwszy zawodnik w historii polskiej ekstraklasy rozegrał w niej 200 spotkań[40]. Najskuteczniejszym zawodnikiem drużyny był wtedy Józef Sobota. W 1927 do juniorów Ruchu trafił Teodor Peterek a rok później zadebiutował w meczu ligowym[41].
Złote lata (1931-1939)
W kwietniu 1931 roku "Niebiescy" zostali po raz pierwszy liderem Ligi, a na zakończenie sezonu ligowego po raz pierwszy uplasowali się w czołówce tabeli (5 miejsce)[42]. Na poprawę wyników uzyskiwanych przez klub złożyło się przynajmniej kilka przyczyn. Sezon 1931 był pierwszym, w którym "Niebiescy" rozgrywali wszystkie mecze „u siebie” na własnym boisku, miejsce w podstawowej jedenastce wywalczyło dwóch wychowanków – Gerard Wodarz i Ewald Urban – uznawanych za bardzo uzdolnionych piłkarsko[43]. Skład drużyny został też uzupełniony o dwóch nowych zawodników, którymi byli: Eryk Kurek i Edmund Giemsa. Jednocześnie kariery sportowe kończyli zawodnicy grający w Ruchu od początku lat 20. Wielu z tych piłkarzy, chociażby Wilhelm Kałuża, Paweł Buchwald czy Józef Sobota pozostało w klubie obejmując w nim różne funkcje i zostając jego wieloletnimi działaczami. Od samych początków istnienia klubu, wielu jego piłkarzy i działaczy było ze sobą spokrewnionych czy spowinowaconych[44]. Niemal wszyscy wywodzili się bowiem ze społeczności Wielkich Hajduk. Od 1930 klub pozostawał jedynym reprezentantem Śląska w ekstraklasie
W sezonie 1933 Liga została podzielona na dwie grupy. Ruch zajął drugie miejsce w grupie zachodniej, za Cracovią, awansował tym samym do 6-zespołowej grupy mistrzowskiej. W grupie mistrzowskiej "Niebiescy" okazali się najlepsi, zostając tym samym pierwszym śląskim klubem jaki zdobył najcenniejsze krajowe trofeum[46]. Klub ustanowił także rekord – zdobył tytuł mając największy w historii polskiej piłki wkład wychowanków[47]. Wszyscy piłkarze klubu urodzili się w odległości zaledwie kilku kilometrów od boiska "na Kalinie"[48].
W decydującym spotkaniu Ruch wygrał na wyjeździe z obrońcą tytułu mistrzowskiego, Cracovią 2:1. Prawie dwa tysiące sympatyków klubu przyjechało na ten mecz specjalnym pociągiem[49]. Triumf Ruchu (uznawany za niespodziewany) wzbudził na Górnym Śląsku wielki entuzjazm. Klub stał się sportową wizytówką regionu a jego dalsze sukcesy przyczyniły się do olbrzymiego wzrostu zainteresowania piłką nożną i popularyzacji tej dyscypliny na Górnym Śląsku[50]. Zimą 1933 roku, wykorzystując przerwę w rozgrywkach, klub pozyskał Ernesta Wilimowskiego z 1.FC Katowice za kwotę 1000 zł (kilkukrotny Król strzelców)[51]. Transfer ten był możliwy dzięki wsparciu finansowemu jakiego udzielać zaczęła klubowi Huta Batory, która stała się także współwłaścicielem klubu[52]. Oprócz wsparcia sponsora klub uzyskał także pomoc gminy, która przyznała mu teren pod budowę nowego stadionu[53].
Okres największej prosperity (1934-1939)[edytuj]
Inauguracyjnym spotkaniem sezonu 1934 był dla Ruchu mecz wyjazdowy z Cracovią, po meczu z którą "Niebiescy" zdobyli swoje pierwsze mistrzostwo. W tym swoistym rewanżu Ruch wygrał 3:0 a dwie asysty zaliczył debiutujący w barwach klubu Ernest Wilimowski[54]. W następnych kolejkach ligowych piłkarze Ruchu wykazywali niezwykłą skuteczność strzelecką pokonując ŁKS Łódź 6:0, Wartę Poznań 7:3, Warszawiankę 7:1, Garbarnię 7:4, wicemistrza Pogoń Lwów 5:0 czy Podgórze Kraków 13:0, odnosząc swoje najwyższe zwycięstwo w ekstraklasie. Autorami bramek dla Ruchu byli przede wszystkim Ernest Wilimowski (33) i Teodor Peterek (28), rywalizujący ze sobą o tytuł króla strzelców. Ci piłkarze, wespół z Gerardem Wodarzem, cieszyli się największą popularnością wśród kibiców i zwani byli "Trzema Królami"[55]. Tytuł mistrzowski klub obronił już 21 października (na miesiąc przed końcem sezonu) a w rozgrywkach ligowych prowadził od pierwszej do ostatniej kolejki[56]. Sukcesy te piłkarze odnosili grając bez trenera. Na trzy kolejki przed końcem sezonu, 1 listopada 1934, jako ostatni klub ligowy Ruch zatrudnił wreszcie szkoleniowca[57]. Został nim Gustav Wieser. Tym samym Ruch pod względem organizacyjnym dorównał pozostałym ligowcom a dalsza pomoc huty położyła definitywny kres problemom finansowym klubu, który awansował w latach trzydziestych do roli ligowego hegemona.
Mimo braku zorganizowanych rozgrywek na skalę europejską klub z Wielkich Hajduk rozgrywał spotkania towarzyskie z zagranicznymi klubami, między innymi z Bayernem Monachium (1:0 dla "Niebieskich" po strzale Teodora Peterka), czy też z VfB Stuttgart (wygrana Ruchu 5:4 po trzech bramkach "Eziego" i dwóch Gerarda Wodarza), za co został nagrodzony przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych za najlepsze wyniki na arenie międzynarodowej[50]. 29 września 1935 roku piłkarze z Hajduk rozegrali inauguracyjne spotkanie na nowym stadione. W tym też roku obronili po raz kolejny tytuł mistrzowski, pomimo iż z powodu kontuzji Ernest Wilimowski wystąpił tylko w 7 meczach. W sezonie 1936 doszło do konfliktu klubu z PZPN-em w efekcie którego Wilimowski został zawieszony "za pijaństwo", choć nigdy nie udowodniono winy ani nawet oficjalnie nie orzeczono kary[58]. Konflikt nie przeszkodził piłkarzom w zdobyciu 4. tytułu mistrzowskiego a Ernestowi Wilimowskiemu w sięgnięciu po raz drugi po tytuł króla strzelców (razem z Teodorem Peterkiem). Po czterech z rzędu mistrzostwach w 1937 klub uplasował się tylko na najniższym stopniu ligowego podium. Rok później zakończył jednak sezon na 1. miejscu, odzyskując tytuł mistrzowski. Sukces ten przypisywano w znacznej mierze nowemu trenerowi, Stefanowi Voglowi, który przywrócił w drużynie dyscyplinę[59].
W 1938 roku wychowanek klubu Walter Brom został powołany do reprezentacji Polski na Mistrzostwa Świata zostając tym samym najmłodszym bramkarzem w historii tej imprezy[60].
W niedokończonym z powodu wybuchu II wojny światowej sezonie 1939 Ruch Chorzów (w kwietniu 1939 roku gminę Wielkie Hajduki włączono do Chorzowa) prowadził z dorobkiem 18 punktów nad drugą w tabeli Wisłą Kraków (16 punktów). Liderem klasyfikacji strzelców z dorobkiem 26 goli (w 14 spotkaniach) był wówczas Ernest Wilimowski[61]. Wilimowski – uznawany za najwybitniejszego przedwojennego polskiego piłkarza – był w niedokończonym sezonie 1939 zdobywcą niemal 10% wszystkich strzelonych w lidze bramek[62]. Piłkarzami decydującymi o sile drużyny w omawianym okresie, poza "Trzema Królami", byli: Edmund Giemsa, Ewald Urban, Jan Badura, Karol Dziwisz, Franciszek Zorzycki i Eryk Tatuś. 20 sierpnia 1939 piłkarze Ruchu rozegrali ostatnie spotkanie ligowe w sezonie 1939. Wybuch II wojny światowej zakończył "złotą erę" w dziejach hajduckiego (a od 1 kwietnia 1939 już chorzowskiego) klubu. Ruch jako zdobywca 5 tytułów mistrza Polski był wówczas najbardziej utytułowanym polskim klubem piłkarskim[63].
|
