Grupa: Administrator 
Posty: 72 #707634
Od: 2011-6-1
| Początki[edytuj]
Polonia Warszawa powstała jesienią 1911 r. z połączenia kilku szkolnych warszawskich drużyn. Pomysłodawcą założenia klubu był kapitan Wacław Denhoff-Czarnocki, on też wymyślił nazwę (Polonia jest to łacińska nazwa Polski). Na początku zawodnicy grali w strojach w biało-czarne pasy i dopiero na wiosnę 1912 r. założyli czarne koszulki. Sprawa wyboru koloru ubrań też zrodziła kilka teorii. Najbardziej "patriotyczna" mówi że czarny kolor wybrano ze względu na żałobę po ojczyźnie, jednakże prawdopodobnie było trochę inaczej. Odpowiedzialny za zdobycie koszulek Janusz Mück zdołał kupić tylko takie. Czarne barwy miały jeszcze jedną zaletę – ubrania nie brudziły się od grania na błotnistym boisku przy Agrykoli. Pierwszy mecz Polonia zagrała z silnym lokalnym rywalem – Koroną. Spotkanie odbyło się 19 listopada 1911 i zakończyło się wynikiem 4:3 dla Korony. Dopiero dwa lata później, w lutym 1913 r., Czarne Koszule zagrały w swoich tradycyjnych strojach. Rywalem, tak jak poprzednio, była Korona, ale wynik – 4:0 dla Polonii – był już inny.
W 1915 roku Polonia Warszawa przekształca się w klub sportowy. Niektóre źródła podają tę datę jako rok powstania zespołu, jednak jest to błąd, gdyż zespół rozgrywał swoje mecze jako Polonia Warszawa od 1911 roku (z Koroną Warszawa 3:4 i Newcastle Łódź 2:7)
Czasy przedwojenne[edytuj]
29 kwietnia 1917 odbył się pierwszy mecz Polonia – Legia, w którym padł wynik 1:1. Legia była wtedy drużyną frontową, która przyjechała do Warszawy i tu rozgrywała mecze z miejscowymi klubami. Miesiąc później dwie drużyny znowu się spotkały – wynik był identyczny. W lipcu 1917 r. Polonia rozegrała swój pierwszy mecz z drużyną zagraniczną – z węgier MAC Budapeszt. Polonia jednak ten mecz przegrała 1:5. W pierwszych rozgrywkach o mistrzostwo Polski w 1921 Czarne Koszule zdobyły tytuł wicemistrza. Sukces ten powtórzyły w 1926 r. Należy pamiętać, że wtedy rozgrywki o mistrzostwo grano systemem pucharowym.
W roku 1922 Polonia zatrudniła angielskiego trenera Georga Klimptona, który jednak odszedł po zakończeniu sezonu do Cracovii.
W 1923 roku zespół otrzymał od władz miasta teren pod budowę boiska. Na początku miało to być w Parku Skaryszewskim, jednak ostatecznie otrzymała ona teren koło Dworca Gdańskiego. Jednak dopiero w 1928 roku Polonia przeniosła się na ul. Konwiktorską, gdzie ma swoją siedzibę obecnie.
12 września 1924 roku Polonia wyjechała do Turcji na mecz z Galatasaray, z którym zremisowała 2:2. Poloniści grali również z zespołem z miasta Smyrna, z którym wygrali 4:0 oraz z Alton Ordon, który rozgromiła 12:0 i Fenerbahce, z którym jednak przegrała 3:4.
W latach 1921 – 1926, czyli sześciokrotnie, Polonia zdobywała mistrzostwo Warszawy.
W roku 1931 piłkarz Czarnych Koszul Jerzy Bułanow został wybrany najlepszym polskim piłkarzem. Natomiast w 1939 Związek Polskich Związków Sportowych uznał Polonię za najlepszy polski klub sportowy w 1938 r.
Czasy wojenne[edytuj]
Po wybuchu wojny zawieszono rozgrywki ligowe. Część zawodników została powołana do służby wojskowej, kilku zginęło w trakcie kampanii wrześniowej. Po zajęciu kraju Niemcy zakazali Polakom uprawiania sportu. Organizowano jednak rozgrywki piłkarskie w warunkach konspiracyjnych, wyłaniano mistrzów okręgów. Piłkarze Polonii dwukrotnie, w 1942 i 1943 roku, sięgnęli po tytuł mistrza Warszawy[1].
Jednocześnie drużyna ponosiła dalszej straty: piłkarze i działacze ginęli w obozach koncentracyjnych, egzekucjach ulicznych, w Katyniu. Część piłkarzy brała udział w konspiracji. Kilku zginęło w czasie powstania warszawskiego[1]. Areną tragicznych wydarzeń stał się również sam obiekt przy Konwiktorskiej. W czasie powstania warszawskiego, w nocy z 21 na 22 sierpnia 1944 roku oddziały powstańcze Batalionu Zośka, Batalionu Pięść i Batalionu Czata 49 wyprowadziły przez boisko Polonii uderzenie w stronę Dworca Gdańskiego. Atak nie powiódł się, a życie straciło w nim 12 powstańców[2]
Pierwsze mistrzostwo Polski i spadek do II ligi[edytuj]
Działalność klubu została wznowiona wkrótce po zakończeniu okupacji niemieckiej. Początkowo klub, z inicjatywy jednego z przedwojennych zawodników Polonii, Zenon Pieniążek „Odrowąż”, reaktywował się pod patronatem Milicji Obywatelskiej. Współpraca ta została jednak zakończona już w sierpniu 1945 r. Pierwszy mecz Polonia rozegrała 25 marca 1945 roku na boisku AZS w Parku Skaryszewskim z lokalnym rywalem RKS Okęcie. Spotkanie zakończyło się wynikiem 3:3. Był to zarazem pierwszy mecz w wyzwolonej stolicy.
W 1946 r., grając w zrujnowanej Warszawie, Czarne Koszule zdobyły pierwszy tytuł mistrzowski. Mecz finałowy Polonia grała na stadionie Wojska Polskiego przy Łazienkowskiej. Pokonując 3:2 AKS Chorzów zdobyła pierwszy dla Warszawy tytuł mistrzowski. Stadion przy Konwiktorskiej, położony na Nowym Mieście, był zrujnowany działaniami wojennymi i został odbudowany dopiero kilka lat po wojnie. Do czasu odbudowania stadionu Poloniści grali na innych boiskach w Warszawie. W 1952 r. Polonia zdobyła drugie trofeum – Puchar Polski, w finałowym meczu pokonując Legię Warszawa na Łazienkowskiej 1:0. Był to ostatni sukces Czarnych Koszul w tamtych czasach. Polonia spadła do drugiej ligi. Przyczyn degradacji było kilka. Polonia spadła z ligi, mimo iż zdobyła puchar, który rok wcześniej dał tytuł mistrza Polski Ruchowi Chorzów. Pierwsza połowa lat 50. to czarny okres stalinizmu, ówczesne władze chciały usunąć wszystko co miało związek z dawną Polską. Każdemu klubowi dano resortowego "sponsora", Polonii przypadła kolej, która, w przeciwieństwie do górników, wojska i milicji, do bogatych nie należała. Trzeba jednak przyznać, że nieudolność działaczy też nie pomogła klubowi w utrzymaniu. Późniejszą tułaczkę Polonii po niższych ligach, spowodowało uczynienie centralnym klubem PKP poznańskiego Lecha, który finansowany był kosztem KSP. Doprowadziło to klub do wieloletniej marginalizacji, nie tylko Polonię ale także inne kluby kolejowe. Jeszcze kilkanaście lat po spadku na Polonię przychodziło nawet po dziesięć tysięcy kibiców. Później stopniowo sympatię Warszawy przejmowała Legia, która mogła się pochwalić znacznymi sukcesami. Przez czterdzieści jeden lat Polonia grała w II lidze, a nawet w III lidze.
Na początku roku 1949 Polonia została zaproszona przez brazylijski klub Vasco da Gama na rozegranie kilku meczów towarzyskich, jednak ówczesne władze nie zgodziły się na wyjazd Polonii za granicę. W tym roku również Polonia Warszawa została przemianowana przez władze komunistyczne na nazwę Kolejarz Warszawa. Od 1950 roku Polonia (wtedy Kolejarz) grali w bordowych koszulkach, niebieskich spodenkach oraz z kolejarskim znakiem na koszulkach. W 1955 roku władze ligi dały możliwość zmiany nazwy klubu wszystkim zespołom. Polonia jako pierwsza drużyna w kraju zdecydowała się na zmianę nazwy na Polonia-Kolejarz Warszawa. Dwa lata później na zebraniu klubowym zdecydowano aby przywrócić do nazwy Polonia Warszawa. Polonia była pierwszym klubem w Warszawie i drugim w Polsce który powrócił do swojej tradycyjnej nazwy.
W sierpniu 1956 roku Polonia wyjeżdża do Węgier na rozegranie kilku meczów towarzyskich. Pierwszy mecz Polonia grała z Törekvesem Budapeszt, mecz ten zakończył się wynikiem 2:3 dla Węgrów. Drugi mecz Polonia grała z Törekvesowi Szombathely tym razem Poloniści zremisowali 2:2. Trzeci mecz "Czarne Koszule" grały z Törekvesem Pecs jednak ten mecz Poloniści przegrali 1:2. Kilka miesięcy później zespół Törekves Szombathely przyjechał do Polski. Niestety i tym razem Polonia przegrała 1:4.
W roku 1981 Polonia Warszawa wzięła udział w Pucharze Króla Tajlandii[3]. Polonia zajęła w tym turnieju trzecie miejsce wygrywając 5 meczów, remisując 1 i przegrywając 2.
Polonia od 1954 do 1993 roku grała w II lub III lidze. Pomimo gry niższych klasach rozrywkowych na mecze Polonii przychodziło po 20-30 tys. osób[4].
Powrót do ekstraklasy[edytuj]
Gdy funkcję prezesa klubu objął Jerzy Piekarzewski w 1991 roku klub uzyskał awans do II ligi, a w sezonie 1992/93 Polonia Warszawa ponownie osiągnęła awans do polskiej elity piłkarskiej. Po 41 latach nieobecności Polonia powróciła do ekstraklasy. Klub był jednak fatalnie zorganizowany, brak było pieniędzy i bazy treningowej. Czarne Koszule znów wróciły do II ligi, jednak tylko na dwa lata. W sezonie 1995/96 Polonia, razem z Wisłą Kraków, awansowała do I ligi. Na Konwiktorskiej pojawił się Janusz Romanowski, który właśnie wycofał się ze sponsorowania Legii, zakładając spółkę KPP Polonia Warszawa. Od tej pory do sezonu sezonu 2005/06 Polonia grała w ekstraklasie. W 1998 r. zdobyła wicemistrzostwo Polski, zaś w 1999 dotarła do półfinału Pucharu Intertoto.
Drugie mistrzostwo Polski[edytuj]
Do sezonu 1999/2000 Polonia nie przystępowała jako faworyt. Pod koniec rundy jesiennej po raz pierwszy w historii Czarne Koszule zostały liderem ekstraklasy. Zespół prowadzili wtedy Jerzy Engel i Dariusz Wdowczyk. W przerwie zimowej sprowadzono kilku znakomitych piłkarzy, m.in. Tomasza Wieszczyckiego i Tomasza Kiełbowicza, którzy okazali się bardzo dobrym wzmocnieniem. W rundzie wiosennej Czarne Koszule przegrały tylko dwa mecze (w tym jeden po zapewnieniu tytułu) i jeden zremisowały. Oficjalne mistrzostwo Polonia zapewniła sobie pokonując na Łazienkowskiej Legię Warszawa 3:0. Wcześniej zdobyła Puchar Ligi, zwyciężając na "neutralnym" stadionie Wojska Polskiego Legię 2:1. W lipcu Czarne Koszule potwierdziły swoje panowanie w polskiej piłce, zdobywając Superpuchar po zwycięstwie nad zdobywcą Pucharu Polski Amicą Wronki 4:2. Później Polonia odpadła w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów (dwumecz z Panathinaikosem Ateny 2:2 i 1:2, do awansu było bardzo blisko), wcześniej jednak eliminując FC Dinamo Bukareszt. Jednak nie wszystko na Konwiktorskiej było idealne. Mistrzostwo drużyna zdobyła grając z sztucznie dołączonym tworem – HOOP Polonia Warszawa. Romanowski nie spełnił wymagań i wypłat sponsorowi. Sponsor wycofał się kilka miesięcy później. W efekcie Polonia oraz jej właściciel zadłużyli się. W sezonie 2000/01 Czarne Koszule w lidze grały słabo, jednak zdołały zdobyć Puchar Polski. Potem z finansowania zadłużonego klubu wycofał się Janusz Romanowski, a klub przejęła nowo utworzona spółka KSP Polonia Warszawa, której właścicielem był Jan Raniecki, kibic, który w Polonię postanowił włożyć własny majątek.
Spadek do drugiej ligi[edytuj]
Przez kolejne lata Polonia osiągała coraz gorsze wyniki, a działania Jana Ranieckiego oceniane były skrajnie. Aby otrzymac licencje na grę w ekstraklasie potrzebne były inwestycje. Klub był na granicy bankructwa. Jedni byli mu wdzięczni za uratowanie klubu przed zagładą, wspieranie go oraz organizowanie działań takich jak wydawanie klubowego czasopisma, promowanie klubu wśród młodzieży szkolnej (akcja "Kibic"), budowę nowej trybuny "Kamiennej" oraz sztucznego oświetlenia i ogrzwanej murawy z częściowo włsnych pieniędzy. Inni ostro krytykowali prowadzenie klubu twardą ręką oraz złe decyzje personalne. Najgorszym okazał się być sezon 2005/2006. Jan Raniecki od pewnego czasu zdecydowany był sprzedać klub, jednak szukał wiarygodnego następcy który mógłby rozwijać klub oraz poczynić w nim dalsze, konieczne, inwestycje. Rozmowy prowadzone z firmą developerską J.W. Construction oraz angielską firmą Global Soccer Agency przedłużały się w nieskończoność. Chaos w klubie, oraz nagła śmierć Jana Ranieckiego 1 marca 2006 spowodowały, że klub nie był stanie utrzymać się w lidze. Ostatecznie jego nowym właścicielem została firma J.W. Construction oraz jej prezes i założyciel Józef Wojciechowski, która jednak do końca sezonu, a także przez pół kolejnego już, drugoligowego sezonu borykała się z bałaganem w klubie oraz roszczeniami Global Soccer Agency. Spadkowicz z I ligi rundę jesienną zakończył w 2. lidze na ostatnim miejscu (oprócz małej liczby punktów przyczyniła się do tego kara nałożona przez PZPN, której prawomocność była dyskusyjna).
Wykupienie drużyny Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski[edytuj]
11 lipca 2008 roku prezes klubu KSP Polonia Warszawa Józef Wojciechowski odkupił od Zbigniewa Drzymały 16715 akcji spółki Groclin-Dyskobolia SSA za 20 milionów złotych[5]. Dzięki tej transakcji Polonia Warszawa awansowała do ekstraklasy pomimo 7 miejsca w II lidze. Wszyscy zawodnicy Dyskobolii Groclin Grodzisk Wielkopolski stali się automatycznie zawodnikami zespołu Polonii. Dodatkowo dołączyło do nich kilku najlepszych graczy z poprzedniego sezonu takich jak: Krzysztof Michalski (obecnie Korona Piaski), Radosław Majdan, Daniel Mąka czy Jacek Kosmalski. Niektórzy z zawodników, będący w wieku juniorskim zostali przeniesieni do Młodej Ekstraklasy a pozostali którzy nie znaleźli uznania w oczach trenera Zielińskiego rundę jesienną sezonu 2008/2009 spędzili w IV-ligowej Polonii SSA Warszawa. Wiosną druga drużyna została rozwiązana.
José María Bakero oraz inni trenerzy (2010/2011)[edytuj]
10 listopada 2009 roku nowym trenerem drużyny został José Mari Bakero, były hiszpański piłkarz pochodzenia baskijskiego oraz były kapitan drużyny FC Barcelona. Ten utytułowany piłkarz trenował już wcześniej drużynę Real Sociedad San Sebastián, aczkolwiek bez sukcesów. Wraz z drużyną Polonii, którą objął gdy zajmowała przedostatnie miejsce w lidze, zdołał wywalczyć miejsce gwarantujące pozostanie w Ekstraklasie na sezon 2010/2011. Od 25 czerwca 2010 roku, wraz z trenerem Bakero współpracuje Paweł Janas, były trener reprezentacji Polski, który zajął stanowisko wiceprezesa ds. sportowych[6]. W maju 2010 Radosław Majdan objął stanowisko rzecznika prasowego stołecznego klubu. 13 września 2010 roku José Mari Bakero został zwolniony, a zastąpił go Paweł Janas. Po niespełna czterech miesiącach, 29 grudnia 2010, Paweł Janas został zdymisjonowany ale powrócił na stanowisko dyrektora sportowego w klubie[7]. Niebawem został zdymisjowany także z tego stanowiska. Kolejnymi trenerami w tym dość dziwnym sezonie byli: Theo Boss, Piotr Stokowiec oraz ponownie Jacek Zieliński. |
