Grupa: Administrator 
Posty: 72 #707608
Od: 2011-6-1
| KP Legia Warszawa (oficjalna nazwa Klub Piłkarski Legia Warszawa Sportowa Spółka Akcyjna) – polski klub piłkarski z siedzibą w Warszawie, od 9 kwietnia 2004 stanowiący część holdingu Grupa ITI, kontynuator tradycji – powołanej w marcu 1916 w Kościuchnówce pod Maniewiczami – piłkarskiej Drużyny Legionowej, reaktywowanej 14 marca 1920 w Warszawie. Od lat 90. XX wieku zajmuje 1. miejsce w tabeli wszech czasów polskiej ekstraklasy, będąc zarazem jednym z najbardziej utytułowanych polskich klubów piłkarskich na arenie międzynarodowej (m.in. półfinalista Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1969/70 i Pucharu Europy Zdobywców Pucharów 1990/91, a także ćwierćfinalista Ligi Mistrzów 1995/96).
Początkowo klub działał jako jedna z sekcji wielosekcyjnego CWKS Legia, a w niezależny podmiot (Autonomiczną Sekcję Piłki Nożnej) przekształcił się 25 kwietnia 1989. Od 12 lutego 1997 ma status Sportowej Spółki Akcyjnej (SSA), natomiast od 13 czerwca 2003 występuje pod nazwą KP Legia Warszawa. Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu sklasyfikowała Legię w 2008 na 236. miejscu spośród 350 klubów będących w rankingu.
Założenie klubu
Do utworzenia klubu przyczynił się w znacznym stopniu wybuch I wojny światowej, bowiem w skład ówczesnych Legionów Polskich wchodziło wielu żołnierzy, którzy przed wojną uprawiali futbol[3].
Pierwsze treningi drużyna rozpoczęła jeszcze wiosną 1915 w Piotrkowie Trybunalskim, zaś między 5 a 15 marca 1916 na wniosek chorążego Zygmunta Wasseraba w kancelarii kompanii sztabowej Komendy Legionów Polskich w Kościuchnówce (znajdującej się niedaleko Maniewicz na Wołyniu) doszło do założenia klubu piłkarskiego. Na jej prezesa mianowano chorążego Władysława Groele, a plutonowy Stanisław Mielech zaproponował nazwę "drużyna Legjonowa", przyjęto zaś inną – "Drużyna Sportowa Legia"[4][5], biało-czarne barwy i herb ukazujący białą literę "L" (symbol Legionów) na czarnej tarczy. Innymi propozycjami nazwy były: "Drużyna Komendy Legionów" oraz "Stryr"[6][7]. Piłkarze grali w białych strojach z ukośnymi czarnymi pasami (nawiązanie do Czarnych Lwów)[8] .
Drużyna Legii w 1916
Jeszcze wiosną tego samego roku zespół rozegrał szereg meczów z innymi drużynami żołnierskimi, które w większości kończyły się zwycięstwami "drużyny Legjonowej". Najstarsze zachowane wyniki to: 7:0 z Dywizyjnym Zakładem Sanitarnym, 3:3 z 6. Pułkiem Piechoty Legionów oraz dwa zwycięstwa (6:4 i 3:1) z 4. Pułkiem Piechoty Legionów. W lipcu 1916 – w związku z ofensywą Brusiłowa – Legiony zaczęły wycofywać się na zachód, a klub przeniósł się do Warszawy. Pierwszy mecz w nowym mieście rozegrano 29 kwietnia 1917 (remis 1:1 na Agrykoli przeciwko Polonii Warszawa)[9]. W sumie z dziewięciu rozegranych w stolicy spotkań Legia trzy zremisowała, a sześć wygrała. W pierwszym wyjazdowym spotkaniu Legia odniosła zwycięstwo 2:1 nad ówczesnym mistrzem Polski Cracovią w Krakowie, dzięki czemu została obwołana nieoficjalnym mistrzem kraju[8]. W 1918 wojna się zakończyła i drużynę rozwiązano.
Lata 20. i 30. XX wieku[edytuj]
Klub reaktywowano 14 marca 1920. W salach kasyna oficerskiego na Zamku Królewskim grupa byłych oficerów utworzyła Wojskowy Klub Sportowy (WKS) Warszawa, ustalając dla niego biało-czerwone barwy statutowe. Pośród nich był Zygmunt Wasserab, jeden z założycieli klubu[10].
Niektórzy historycy nie uznają 1916 za datę powstania Legii. Twierdzą, że nie można wykazać związku między "drużyną Legionową" a WKS Warszawa. Sam Mielech twierdził, że jest to kontynuacja zakładanego przez niego klubu[7][11][12].
Z powodu wojny bolszewickiej i udziału w niej wielu warszawskich piłkarzy, WKS nie został zgłoszony do premierowych rozgrywek o mistrzostwo Polski w 1920. W sezonach 1921–1926 drużyna nigdy nie wyszła poza klasę A okręgu warszawskiego, lecz był to okres bardzo ważny dla klubu. W 1922 uchwalono statut umożliwiający grę w zespole osobom cywilnym i zmieniono nazwę na Wojskowy Klub Sportowy "Legia" Warszawa. Był on wzorowany na dokumencie lwowskiej Pogoni. W tym czasie ogłoszono także fuzję z najstarszym warszawskich klubem sportowym, Koroną, która spowodowała przejęcie nowych, biało-zielonych barw klubowych[12].
W pierwszym międzynarodowym meczu (18 maja 1922) Legioniści ulegli na własnym stadionie 2:9 czechosłowackiej Viktorii Żiżkow Praga[3]. Rok później w Mistrzostwach Warszawy Wojskowi zajęli 3 miejsce[13].
Po pierwszym w historii wyjściu poza klasę A w 1927, Legia zakwalifikowała się do nowo powstałej Polskiej Ligi Piłki Nożnej. Pierwszy prezesem Ligi Polskiej został prezes warszawskiego zespołu, Roman Górecki. Pierwsze ligowe zwycięstwo Wojskowi odnieśli w Łodzi 8 maja z Klubem Turystów. Mecz zakończył się wynikiem 1-6 dla gości. Jednocześnie Marian Łańko zdobył pierwszą ligową bramkę z rzutu wolnego oraz zanotował pierwszego hat-tricka dla stołecznego klubu[14]. W tym samym roku Wojskowi w meczu z Pogonią Lwów odnieśli nawyższą ligową porażkę. Mecz zakończył się wynikiem 11-2 dla Pogoniarzy[15]. Ostatecznie Legia zajęła piąte miejsce na koniec sezonu, mimo pięciu porażek na początku rozgrywek. Napastnik Legionistów Marian Łańko zajął w tym sezonie drugie miejsce w klasyfikacji strzelców, z 31 trafieniami. Warszawski klub zadebiutował także w pucharze Polski, wygrywając mecz z Pogonią Warszawa 7:0. Przez dwa kolejne sezony Legia zajmowała wyższe miejsca w lidze niż inne stołeczne kluby: Polonia i Warszawianka.
Rok 1930 był dla klubu bardzo ważny. W pierszej edycji nagród MSZ za najlepsze wyniki w rywalizacji miedzynarodowej, Wojskowi otrzymali "wędrowny" puchar[16]. Po trzech latach budowy, otwarto przy ulicy Łazienkowskiej Stadion Wojska Polskiego. W pierwszym meczu na nowym obiekcie Legia zremisowała z nieistniejącą już Europą Barcelona 1:1. W tym samym roku legioniści pokonali Ruch Hajduki Wielkie 7:1 w swoim setnym występie w ekstraklasie. Legia odnosiła również największe przedwojenne sukcesy i do mistrzostwa Polski w latach 1930 i 1931 brakowało jej odpowiednio trzech i jednego punktu.
W sezonie 1935 Legia utrzymała się w lidze dzięki jednemu punktowi przewagi nad zdegradowaną Cracovią, a następnie w 1936, w jubileusz 20-lecia klubu, przegrała siedem kolejnych meczów z rzędu i zanotowała jedyny w okresie swego istnienia spadek z pierwszej ligi. W 1937 władze klubu zdecydowały o jego powrocie do wojskowego statutu. W efekcie z pierwszego zespołu odeszły prawie wszystkie osoby cywilne, głównie do innych warszawskich drużyn. W 1937 w klasie A okręgu warszawskiego Legia zajęła czwarte miejsce, a rok później pierwsze, premiowane grą w barażach o I ligę. Wojskowi zajęli w nich trzecią lokatę i nie zdołali awansować. Zarząd zareagował wycofaniem klubu ze wszystkich rozgrywek i postanowił rozgrywać tylko mecze towarzyskie. W 1938 większość sekcji drużyny rozwiązano, pozostawiając jedynie trzy: tenisową, pływacką i motorową.
Reaktywacja[edytuj]
Po zakończeniu II wojny światowej, w kwietniu 1945 klub reaktywowano pod nazwą I Wojskowego Klubu Sportowego Warszawa, a w czerwcu tego roku dodano historyczny człon Legia. Wśród osób którzy przywrócili klub do życia, byli m.in: Julian Neuding przedwojenny pięściarz stołecznego Makabi, Karol Rudolf przedwojenny działacz Legii, Henryk Czarnik i Józef Ziemian – piłkarze Legii z okresu międzywojennego. Drużyna początkowo rozgrywała spotkania towarzyskie ze stołecznymi zespołami, a także z klubami z innych krajów, m.in. ze szwedzkim IFK Norrköping oraz jugosłowiańskim Partizanem Belgrad. W pierwszych powojennych mistrzostwach polski (1946) Zieloni zajęli drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej, odpadając z dalszej rywalizacji. Legionistów wyprzedziła wtedy warszawska Polonia, która zdobyła potem mistrzostwo. Do startującej w 1948, po dziewięcioletniej przerwie, ekstraklasy Wojskowi zakwalifikowali się po zwycięstwie w eliminacjach międzyokręgowych makroregionu północno-wschodniego oraz po zdobyciu drugiego miejsca w kwalifikacjach ogólnopolskich. Klub zajął w nich ostatecznie czwarte miejsce, remisując (3:3 z Ruchem Chorzów) przy okazji swój 250. mecz ligowy[8]. Przez dwa kolejne ligowe sezony Legia utrzymywała się w ekstraklasie dzięki lepszemu bilansowi bramek od zdegradowanych zespołów. W listopadzie 1949, po reformach wprowadzanych przez ówczesne władze, kolejny raz zmieniono nazwę, na Centralny Wojskowy Klub Sportowy Warszawa oraz nadano nowy herb (Duża litera C, a w niej mniejsze: W, K, S). Oficjalnym patronem drużyny zostało Ludowe Wojsko Polskie.
W 1951, gdy na wzór radziecki mistrzem Polski zostawał zdobywca pucharu, warszawska drużyna zajęła trzecie miejsce. Rok później Legia odniosła pierwszy sukces w swej historii. W pucharze Polski Wojskowi dotarli do finału, w którym ulegli warszawskiej Polonii 0:1. Do tej fazy rozgrywek dotarły jednak wzmocnione o graczy z pierwszego składu rezerwy Legionistów, pierwsza drużyna odpadła w 1/8 finału.
Lata pierwszych sukcesów[edytuj]
29 września 1955 Legia zdobyła po raz pierwszy Puchar Polski (5:0 w Warszawie z Lechią Gdańsk), a miesiąc później, 20 listopada, mistrzostwo Polski (1:1 w Sosnowcu z Zagłębiem). Był to pierwszy dublet w historii polskiej piłki, ale trenera Steinera, który odniósł ten sukces, zastąpił Ryszard Koncewicz. Powtórzył on wyczyn poprzednika i na 40-lecie istnienia klubu, po remisie 2:2 z ŁKS-em Łódź i zwycięstwie 3:0 nad Górnikiem Zabrze, doprowadził drużynę do mistrzostwa i zdobycia Pucharu Polski. Wielu piłkarzy z tamtego składu znalazło się w drużynie przy okazji poboru do wojska[17]. Byli to wcześniej zawodnicy takich klubów jak: Polonia Bytom, Ruch Chorzów czy Wawel Kraków. Ten ostatni, jak większość OWKSów, został rozwiązany. Oficjalnie z powodu "reorganizacji pionu wojskowego", jednak oznaczało to tylko wzmocnienie CWKS-u[18]. Dodatkowo w tym sezonie Legia odniosła swoje najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując krakowską Wisłę 12:0. Trzy pierwsze miejsca w klasyfikacji strzelców zajęli gracze warszawskiego zespołu. Przez kolejne cztery sezony Wojskowi utrzymywali się w górnej części tabeli.
Debiut klubu w europejskich pucharach zakończył się na 1/16 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych, po przegranym dwumeczu z bratysławskim Slovanem (0:4 w Bratysławie i 2:0 w Warszawie).
2 lipca 1957 powrócono do historycznej nazwy Legia (Wojskowy Klub Sportowy "Legia" Warszawa), przybrano nowe obowiązujące do dzisiaj barwy, biało-czerwono-zielono-czarne (w późniejszym okresie zamieniono kolejność dwóch pierwszych kolorów) i przyjęto obowiązujący do 30 czerwca 2005 herb. Tego dnia przeprowadzono w klubie także szereg zmian, których celem była zmiana charakteru klubu – likwidacja Centralnego WKS i powrót do koncepcji Legii klubu warszawskiego[19]. 24 września Legioniści, grający jako reprezentacja Warszawy, zostali zaproszeni do Hiszpanii, na pierwszy mecz na nowym stadionie FC Barcelona, Camp Nou.
Sukcesy w Europie[edytuj]
W latach 60. XX wieku Legia regularnie zajmowała czołowe miejsca w ligowej tabeli. W 1960 na Stadionie Wojska Polskiego zamontowano sztuczne oświetlenie. Stadion Wojska Polskiego stał się drugiem obiektem w Polsce, na którym można było rozgrywać mecze po zmroku. Pierwsze spotkanie bez naturalnego światła rozegrane zostało z duńskim AGF Århus[20]. W tym sezonie Tadeusz Błażejewski strzelił tysięczną ligową bramkę dla Wojskowych. W sezonie 1966/67 w Legii zadebiutował Kazimierz Deyna.
W latach 1964 i 1966 Wojskowi zdobyli dwa Puchary Polski. Drugi puchar na 50-lecie powstania klubu wywalczyli 15 sierpnia na stadionie poznańskiej Warty, pokonując Górnika Zabrze 2:1, gdy Bernard Blaut strzelił gola w ostatnich sekundach dogrywki. Po zdobyciu tego trofeum Legia awansowała do Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie odpadła w 1/16 finału z BSG Chemie Lipsk (0:3, 2:2).
W sezonie 1964/65 Legia jako pierwsza polska drużyna doszła do 1/4 Pucharu Zdobywców Pucharów. Legioniści przegrali z TSV 1860 Monachium u siebie 0:4, a w Niemczech zremisowali 0:0. W 1967 Legia wygrała w swojej grupie w Pucharze Karla Rappana (dziś Puchar Intertoto), ale rozgrywek tych nie prowadziła UEFA i nie było to premiowane awansem do Pucharu UEFA. Rok później warszawiacy zadebiutowali w Pucharze Miast Targowych 1968/69, pokonując 6:0 TSV 1860 Monachium. Stołeczny zespół w 1969 zdobył tytuł mistrzowski na dwa lata, a rok później doszedł do półfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1969/1970 (0:0 i 0:2 z holenderskim Feyenoordem Rotterdam). Pod koniec lat 60. XX wieku stołeczni juniorzy starsi zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski dla Legii.
Lata 70.[edytuj]
W 1971 Legia kończyła sezon na drugim miejscu, rok później na trzecim, w kolejnych latach nadal utrzymywała się w górnej połowie tabeli, ale bez większych sukcesów. Był to również czas, gdy w Polsce powstawały pierwsze kluby kibica i ten działający na Legii zdecydował się zasiadać na trybunie otwartej, nazywanej żyletą od reklamy sponsora (żyletek marki Polsilver), którego baner reklamowy znajdował się nad tą trybuną. Od grudnia 1971 do lutego 1972 Legioniści odbyli tournée po Hiszpanii oraz państwach Ameryki Południowej: Ekwadorze, Kostaryce i Kolumbii (pierwsza wizyta Legii w tej części świata). W tym okresie warszawski klub pokonał w Pucharze Zdobywców Pucharów 9:0 Víkingur Reykjavík[21], co jest najwyższa wygraną polskiego zespołu w europejskich pucharach. W kolejnej rundzie Legia trafiła na włoski A.C. Milan. Pierwsze spotkanie rozegrane na Stadionie Dziesięciolecia zakończyło się remisem 1:1[22]. W dogrywce na San Siro również padł taki wynik w regulaminowym czasie gry, zwycięską bramkę na 2:1 Milan zdobył na dwie minuty przed końcem dogrywki[23][24]. Wojskowi zdobyli w tym sezonie swój piąty Puchar Polski. Po wyeliminowaniu w półfinale Szombierek (3:1 i 1:1)[25][26] odbył się mecz finałowy z drugim bytomskim klubem: Polonią. 17 czerwca 1973 w Poznaniu wynik bezbramkowy utrzymywał się przez 90 minut podstawowego czasu gry, a także przez cała dogrywkę. Legioniści wygrali ostatecznie w rzutach karnych wynikiem 4:2[27].
Kolejna podróż zagraniczna odbyła się w 1975, stołeczna drużyna poleciała do Australii i została pierwszą polską drużyną, która była na wszystkich kontynentach (oprócz Antarktydy)[3]. W tym roku odbył się także pierwszy transfer polskiego zawodnika na Zachód, na co pozwolił PZPN i Ministerstwo Sportu. Robert Gadocha został kupiony przez FC Nantes, późniejszego mistrza Francji.
W 1976 obchodzono 60-lecie powstania klubu. Rozegrane zostały dwa mecze: z warszawską Polonią (zwycięstwo 2:0) oraz ze słowacką Duklą(wygrana 4:2). Legioniści odbyli również podróż do Indonezji. Rozegrano wtedy sześć meczów (cztery zwycięstwa, dwa remisy) oraz strzelono łącznie 15 bramek. Na wyjeździe zabrakło Deyny, który przebywał na zgrupowaniu kadry w Jugosławii i Grecji[28].
Przez drugą połowę lat 70. Legioniści plasowali się poza podium w mistrzostwach Polski, a w sezonie 1979/80 zdobyli brązowy medal. W 1977 po raz drugi warszawski zespół wystąpił w Pucharze Karla Rappana (później Puchar Intertoto UEFA). Przeciwnikami warszawiaków były takie kluby jak: Landskrona BoIS (1:0 i 2:1), SK Slavia Praga (1:1 i 2:2) oraz BSC Young Boys (4:1 i 1:1)[29]. Legia zajęła drugie miejsce w grupie i po raz drugi nie było to premiowane awansem do Pucharu UEFA. Pod koniec dekady miał miejsce towarzyski mecz Legii z Manchesterem City. Całe spotkanie rozegrał wtedy Kazimierz Deyna. Strzelił w tym meczu dwie bramki, jedną dla Wojskowych(gdzie grał w pierwszej połowie), a drugą dla swojego nowego klubu(w drugiej części spotkania), do którego przeszedł za 100 tys. funtów szterlingów. Spotkanie cieszyło się bardzo dużym zainteresowaniem i wielu kibiców musiało oglądać mecz zza bram stadionu[3].
Pod koniec lat 70. Legia zdobyła Puchar Polski. 9 maja wygrała 5:0 z poznańskim Lechem. W lidze Wojskowi zajęli trzecie miejsce.
Lata 80.[edytuj]
Na początku lat 80. Legia obroniła Puchar Polski, wygrywając 24 czerwca 1:0 z Pogonią Szczecin, w lidze zaś zajęła 5. miejsce. W Pucharze Zdobywców Pucharów Wojskowi rozegrali w 1982 mecz z gruzińskim Dinamem Tbilisi. Podczas pierwszego spotkania w Warszawie kibice, ze względu na bardzo dużą liczbę milicjantów na stadionie, zaczęli skandować hasła: "Precz z komuną" oraz "MO – Gestapo". Po porażce 0:1, fani zorganizowali pochód antykomunistyczny (sytuacja taka powtarzała się w latach 80. kilkakrotnie). Rezultatem 0:1 zakończył się również mecz rewanżowy, który w Tbilisi oglądało 90 tysięcy widzów[30][31][32].
Sezon 1982/83 rozpoczął się od zmiany części kadry zespołu. Legia zyskała w połowie rozgrywek także nowego trenera, Kazimierza Górskiego zastąpił Jerzy Kopa. Wojskowi zajęli ostatecznie ósme miejsce w tabeli ligowej, zaś z Pucharu Polski odpali w ćwierćfinale, po przegranej 0:1 z Lechem Poznań w Warszawie.
W 1984 po rundzie jesiennej Legia zajmowała pierwsze miejsce w tabeli, a na koniec rozgrywek została wicemistrzem Polski. Uprawniało to do udziału w Pucharze UEFA. Rok później powtórzono ten sukces. W obydwu przypadkach tytuł mistrzowski zdobywał Górnik Zabrze. W tych latach, w Pucharze UEFA, Legioniści dochodzili kolejno do 1/8 i 1/16 finału, odpadając dwukrotnie z mediolańskim Interem. W pierwszym przypadku mediolańczycy zremisowali u siebie 0:0, co zostało uznane za wielki sukces Legionistów[3]. Rewanż przy Łazienkowskiej zakończył się wynikiem 0:1 i to włoska drużyna awansował do kolejnej rundy[33][34]. Dwumecz w 1985 zakończył się zwycięstwem Legii 3:2 na Łazienkowskiej, ale we Włoszech porażka 0:1 wyeliminowała warszawiaków z Pucharu UEFA[35][36]. Na początku sezonu 1986/87 warszawska drużyna odbyła podróż do Chin i pokonując Reprezentację Chin 2:0, wywalczyła Puchar Wielkiego Muru, grając w Pekinie i innych miastach przez tydzień na przełomie lipca i sierpnia[37]. Pod koniec 1987 na stadionie Legii zlikwidowany został żużlowy tor i boisko na stadionie zostało poszerzone. Kolejny rok zmagań w lidze Legia zakończyła na trzecim miejscu, a także doszła do finału Pucharu Polski. W Łodzi Wojskowi zremisowali z Lechem 1:1 i o zwycięstwie zadecydowały rzuty karne, a te wygrał poznański zespół 3:2. Rok później Legioniści zdobyli Puchar Polski na stadionie w Olsztynie, zwyciężając Jagiellonię Białystok 5:2[38]. Dwa tygodnie później Legia zdobyła również Superpuchar Polski, ogrywając w Zamościu Ruch Chorzów 3:0.
Pod koniec dekady, 13 września 1989, Legia grała z Barceloną w pierwszej rundzie Pucharu Zdobywców Pucharów. Mecz w Barcelonie zakończył się remisem 1:1, po nieuznanej bramce dla Wojskowych i karnym dla przeciwników w 85. minucie meczu. W rewanżu przy Łazienkowskiej Legia przegrała 0:1, przy 25 tysiącach ludzi na trybunach. Jedyną bramkę strzelił wtedy Michael Laudrup.
Pod koniec tego okresu – 25 kwietnia 1989 władze klubu zadecydowały o odłączenie się sekcji piłkarskiej od wielosekcyjnego CWKS i utworzenie Autonomicznej Sekcji Piłki Nożnej (ASPN CWKS "Legia" Warszawa). Pierwszym sukcesem po tym wydarzeniu było zdobycie Superpucharu Polski (3:0 z Ruchem Chorzów w Zamościu).
1 września tego samego roku w wypadku zginął Kazimierz Deyna, były piłkarz klubu.
Dzięki zdobyciu dziewiątego Pucharu Polski w 1990 Legia mogła zagrać w Europie. W rywalizacji z europejskimi drużynami warszawski klub dotarł do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, eliminując takie zespoły jak Sampdoria Genua czy Aberdeen F.C., lecz odpadł po pojedynku z Manchesterem United (1:1 w Manchesterze i 1:3 w Warszawie)[39].
Lata 90.[edytuj]
Na samym początku tego okresu stołecznej ekipie groził spadek do drugiej ligi[39]. Sezon 1990/91 Legia ukończyła na 9. miejscu[39][40], zaś następny na 10. pozycji[41]. W 1995 roku Legia Warszawa zakwalifikowała się do Ligi Mistrzów pokonując w ostatniej rundzie IFK Goetborg 1:0 (u siebie) i 2:1 (na wyjeździe)
Rok 1993[edytuj]
Jesienią 1993 roku w Legię zainwestował pierwszy prywatny inwestor Janusz Romanowski. Podpisano umowy sponsorskie min. z FSO (2,4 mld starych złotych za dwa lata) oraz Adidasem. Po czwartej kolejce sezonu 1993/94 trenerem Legii został Janusz Wójcik. Wysoki budżet pozwolił na sprowadzenie klasowych piłkarzy (Maciej Śliwowski, Radosław Michalski) i włączenie się do walki o mistrzostwo[42]. 20 czerwca 1993 drużyna wywalczyła mistrzostwo Polski (6:0 z Wisłą w Krakowie). Dzień później tytuł ten został jednak odebrany przez prezydium zarządu PZPN, stosunkiem głosów 5:4, z powodu zarzutu przekupstwa w ostatnim ligowym meczu. Klub musiał także zapłacić 500 mln złotych kary, a władze UEFA wykluczyły Legię z europejskich pucharów[43][44].
Wszystkie dotychczasowe wnioski dotyczące uchylenia owej decyzji (ostatnie z grudnia 2004 i stycznia 2007) zostały rozpatrzone negatywnie[45], a mistrzostwo ostatecznie przypadło Lechowi Poznań, który po unieważnieniu ostatnich meczów Legii i ŁKS-u, zajął w tabeli pierwsze miejsce.
W tym samym sezonie komisja do spraw przeciwdziałania dopingowi w sporcie uznała, że Roman Zub, piłkarz Legii, grał po zażyciu środków dopingujących w meczu z Widzewem Łódź. Próbkę moczu gracza zbadano także w laboratorium w Moskwie, gdzie uznano, że podwyższony poziom testosteronu nie był wynikiem stosowania dopingu. Mecz początkowo zweryfikowano jako walkower dla łódzkiej drużyny, ale decyzja wydziału gier PZPN została cofnięta przez prezydium związku[43].
Potrójna korona i kolejne sukcesy[edytuj]
W kolejnym sezonie Legia zdobyła pierwszą w Polsce "potrójną koronę". Dzięki remisowi 1:1 15 czerwca z Górnikiem Zabrze w Warszawie, Wojskowi utrzymali jeden punkt przewagi nad drugimi Katowicami i zdobyli piąty tytuł mistrza Polski[46][47]. 18 czerwca, w finale Pucharu Polski Wojskowi pokonali 2:0 ŁKS i wywalczyli dziesiąty Puchar w swojej historii. W meczu o Superpuchar 24 lipca Legia grała również z ŁKS i zwyciężyła 6:4 na stadionie w Płocku. Mimo udanego sezonu Legii UEFA podtrzymała karę wykluczenia z europejskich pucharów. Pierwsze podejście do Ligi Mistrzów zakończyło się klęską już w eliminacjach (0:1 i 0:4 z chorwackim Hajdukiem Split).
Paweł Janas, trener Legii w latach 1994-96
Kolejny sezon zaczął się od podpisania umowy na transmisje meczów w Canal+ (jako pierwszy klub w Polsce). 31 maja 1995 klub wywalczył szóste mistrzostwo Polski (3:0 z Rakowem Częstochowa w Warszawie)[48], zdobył też Puchar Polski. W tym czasie miała miejsce jedna z pierwszych akcji protestacyjnych na stadionie. Powodem były wysokie ceny biletów i zakaz wywieszania flag na płocie. Zakończył się on po trzech meczach w Warszawie dzięki porozumieniu z działaczami[49]. W drugim sezonie w Lidze Mistrzów Legioniści dotarli najdalej ze wszystkich polskich zespołów. Legia zagrała w 1/4 finału, odpadając z Panathinaikosem (0:0 i 0:3). W kolejnym sezonie Legii nie udało się obronić mistrzostwa i zajęła drugie miejsce w lidze.
W 1997 klub przekształcono w Sportową Spółkę Akcyjną (SSA) "Legia" Warszawa oraz pozyskano nowego sponsora, koreańską firmę Daewoo. W tym roku Wojskowi zajęli drugą lokatę po przegranej 2:3 z Widzewem Łódź (Wojskowi do 85. minuty prowadzili 2:0), a także do nazwy dodano człon "Daewoo" (CWKS "Legia-Daewoo" Warszawa), co z powodu nazwy sponsora zostało chłodno przyjęte przez fanów Legii[8]. Niepowodzenie w lidze powetowano kolejnym Pucharem i Superpucharem Polski. W ostatnim w historii sezonie Pucharu Zdobywców Pucharów Legia odpadła jednak bardzo szybko. W dwumeczu drugiej rundy z Beşiktaşem Stambuł Legia najpierw zremisowała w Warszawie 1:1[50], a następnie uległa tureckiemu zespołowi 1:2 w Stambule[51].
Początek XXI wieku[edytuj]
W sezonach 1998–2001 Legia plasowała się w pierwszej piątce. W tym okresie rozegrano setny mecz w europejskich pucharach (zwycięstwo 5:0 w Skopje z macedońskim Vardarem w 1/64 finału pucharu UEFA 12 sierpnia 1999). 1 lipca 2001 usunięto z nazwy klubu markę byłego sponsora i powrócono do nazwy ASPN CWKS "Legia" Warszawa SSA[52].
W sezonie 2001/02 piłkarze Legii pod opieką Serba Dragomira Okuki zdobyli siódmy tytuł mistrzowski, dzięki remisowi 0:0 z Odrą Wodzisław w Warszawie[53], a także Puchar Ligi Polskiej (3:0 i 1:2 z Wisłą Kraków). W Lidze Mistrzów Legia przegrała jednak w eliminacjach z FC Barceloną, a w pucharze UEFA odpadła w drugiej rundzie. W pierwszej rundzie Legia pokonała FC Utrecht 4:1 i 3:1.
Legioniści skończyli rozgrywki w 2003 tuż za podium. Niedługo po tym nastąpiła zmiana nazwy na KP "Legia" Warszawa SSA i jeszcze tego samego dnia trenerem stołecznego klubu został Dariusz Kubicki[39].
Wykupienie klubu przez Grupę ITI Holdings SA zostało entuzjastycznie przyjęte przez kibiców, a Legia zajęła drugie miejsce w lidze[54][55]. Następny rok także nie należał do udanych, stołeczny zespół zajął trzecie miejsce w lidze.
Sezon 2005/06 był wyjątkowy w historii klubu. Legia odpadła z Pucharu UEFA w II rundzie eliminacji (0:1 w Warszawie i 2:4 w Zurychu z miejscowym FC Zürich)[56][57] i zaliczyła słaby początek ligi. Mimo to w 90-lecie istnienia drużyny Legioniści zdobyli ósme mistrzostwo Polski po wygranym 1:0 meczu z Górnikiem w Zabrzu[58][59]. Po przyjściu nowego trenera Dariusza Wdowczyka, Legioniści odrobili siedem punktów straty do Wisły Kraków i wyszli na prowadzenie w lidze. Po tych sukcesach Rada Miasta Stołecznego Warszawy podjęła decyzję o sfinansowaniu modernizacji stadionu Legii poprzez budowę trzech nowych trybun i rozbudowę trybuny krytej.
W kolejnym sezonie Wojskowi odpadli z rozgrywek o Puchar Polski w 1/16 finału, ulegając czwartoligowej Stali Sanok[60], a w lidze uzyskali trzecią lokatę. Rok 2007 przyniósł zmianę herbu. Klub nie doszedł do porozumienia z CWKS, który miał prawa do poprzedniego logo. Władze klubu zarejestrowały swój znak, zbojkotowany przez kibiców, ponieważ nie przypominał on w niczym dawnego znaku(mimo podobnych kolorów oraz litery "L" miał inny kształt i ułożenie barw)[61]. Ostatecznie nie został on wprowadzony w życie i ustalono, że herbem zostanie modyfikacja pierwszego herbu, z białą literą "L" na czarnej tarczy. Obecny kształt różni się od historycznego i przypomina trójkąt, a nie pierwotną tarczę herbową[62][63].
Na początku sezonu 2007/08 miały miejsce burdy na stadionie wileńskiej Vėtry w przerwie meczu II rundy Pucharu Intertoto. Klub nie zorganizował oficjalnego wyjazdu na mecz, co spowodowało pojawienie się na trybunach kibiców nie sympatyzujących z Legią, którzy mogli wejść na trybuny bez biletu. Spotkanie zostało przerwane po zakończeniu pierwszej połowy przy stanie 2:0 dla gospodarzy[64]. Kilka dni później Komisja Dyscyplinarna UEFA zweryfikowała wynik spotkania z Vėtrą na walkower 3:0 dla gospodarzy i wykluczyła Legię z obecnej edycji europejskich pucharów oraz z następnej, do której się zakwalifikuje (liga mistrzów UEFA, puchar UEFA, puchar Intertoto) w ciągu najbliższych pięciu lat. UEFA zobowiązała także warszawski klub do pokrycia wszelkich strat wyrządzonych przez uczestników zamieszek na stadionie gospodarza. Po złożeniu odwołania, karę czasowo zawieszono, po uwzględnieniu tego co zostało poprawione, by zwiększyć bezpieczeństwo na meczach Legii[65].
Na półmetku rozgrywek ligowych Legia zajęła drugą lokatę, mimo że zdobyła więcej punktów niż w mistrzowskim sezonie 2005/06[66]. Legioniści tracili dziesięć punktów do pierwszej Wisły. Nowy trener, Jan Urban, obiecał walkę o wicemistrzostwo i pozyskanie nowego napastnika, gdyż w rundzie jesiennej Legia była nieskuteczna w ataku[67].
Ostatecznie Legia zdobyła Puchar Polski[68] i Superpuchar po dwukrotnym zwycięstwie z Wisłą Kraków (0:0, 4:3 k. oraz 2:1), a także wicemistrzostwo kraju. Legioniści zapewnili sobie również występ w pucharze UEFA od I rundy eliminacji.
Sezon 2008/09 Legia zaczęła od pokonania białoruskiego FK Homel (0:0 oraz 4:1) w I rundzie eliminacji pucharu UEFA. W drugiej Wojskowi trafili na rosyjski FK Moskwa. Oba mecze Legioniści przegrali, w Moskwie 2:1, a w Warszawie 0:2. Jedyną bramkę dla Legii strzelił Roger Guerreiro.
W lidze po rundzie jesiennej warszawski zespół zajmował trzecią lokatę, za Polonią (1 punkt przewagi) i Lechem (w bezpośrednim spotkaniu remis, ale lepszy bilans bramkowy). W pucharze ekstraklasy wyszli z grupy, a w pucharze Polski wylosowali przeciwnika w 1/4 finału – Stal Sanok, po wygranych w 1/16 z Wisłą Płock oraz w 1/8 z Jagiellonią Białystok.
Sezon Legia zakończyła zaledwie z wicemistrzostwem. W PP Legia odpadła w 1/2 finału z Ruchem Chorzów, a w Pucharze Ekstraklasy została pokonana przez Bełchatów w ćwierćfinale.
14 marca 2010 zwolniono Jana Urbana, a tymczasowym trenerem został Stefan Białas[69]. Po zakończeniu sezonu, 1 czerwca trenerem Legii został Maciej Skorża
7 sierpnia 2010 Legia rozegrała towarzyski mecz z Arsenalem Londyn z okazji otwarcia nowego stadionu. Podopieczni Macieja Skorży przegrali ten mecz 5:6. Dla Legii strzelali: Artur Jędrzejczyk (3), Alejandro Cabral oraz Maciej Iwański. Dla drużyny gości bramki zdobyli: Emmanuel Eboué (2), Marouane Chamakh, Kieran Gibbs, Samir Nasri oraz Jay-Emmanuel-Thomas. W drużynie Arsenalu Londyn wystąpili dwaj polscy bramkarze - Łukasz Fabiański, który został na początku drugiej połowy zmieniony przez Wojciecha Szczęsnego. W drużynie Kanonierów wystąpił również zastanawiający się nad grą w reprezentacji Polski, boczny obrońca Laurent Koscielny. |
