Grupa: Administrator 
Posty: 72 #707604
Od: 2011-6-1
| Początki
W 1946 roku z Przemyśla do Wrocławia zostaje przeniesiona Oficerska Szkoła Saperów. Przy niej, 18 marca 1946 roku na zebraniu założycielskim zostaje powołany do życia Klub Sportowy Pionier. Zostają założone sekcje piłki nożnej, hokeja, boksu i wioślarstwa.
Pionier Wrocław występy rozpoczął od B-klasy dolnośląskiej. Sezon 1946/47 zakończył na pierwszym miejscu i awansował do A-klasy.
W 1947 roku z Krakowa do Wrocławia przeniosła się Oficerska Szkoła Piechoty Nr 1. (szkoła ta powstała w czerwcu 1943 roku w Riazaniu w ZSRR jako Dywizyjna Szkoła Podchorążych, a w roku 1945 została przeniesiona do Krakowa). Przy szkole powstał Klub Sportowy Podchorążak. Data powstania klubu nie jest znana, na pewno funkcjonował on już w Krakowie. W roku 1947 Pionier i Podchorążak połączyły się (dokładna data tego połączenia nie jest znana). Dlatego też rok 1947 został oficjalnie uznany za datę powstania obecnego WKS Śląsk Wrocław, jednak biorąc pod uwagę iż po połączeniu klub występował w A-klasie dolnośląskiej, do której wywalczył awans sezon wcześniej jako Pionier Wrocław to za datę powstania klubu należałoby uznać 18 marca 1946 roku[1].
1947-1956[edytuj]
W sezonie 1947/48 rozgrywki w A-klasie dolnośląskiej Pionier zakończył na 6. miejscu. Sezon 1948/49 w A-klasie dolnośląskiej wrocławski zespół rozpoczął jako Pionier, ale w kwietniu 1949 zmienił nazwę na Legia Wrocław. Rozgrywki zakończył ponownie na 6. miejscu. W sezonie 1949/50 zespół nadal występował w A-klasie. Na koniec rundy jesiennej w grudniu 1950 CWKS Wrocław był na 3. miejscu w A-klasie dolnośląskiej. Do rundy wiosennej nie przystąpił, gdyż w styczniu 1951 roku II ligę powiększono do czterech grup (32 drużyny) i wrocławski zespół dzięki temu, już pod nazwą OWKS, wystartował w drugiej lidze. Pierwsza i druga liga polska grały wówczas systemem wiosna-jesień. OWKS w debiucie w 2 lidze w 14 meczach zdobył tylko 4 punkty, zajmując ostatnie, 8. miejsce w swojej grupie i spadł do zreformowanej klasy wojewódzkiej czyli dawnej A-klasy. W sezonie 1952, w klasie wojewódzkiej OWKS wygrał swoją grupę, a w dwumeczu o zwycięstwo w całych rozgrywkach pokonał Spójnię Lubań Śląski i został Mistrzem Dolnego Śląska. W 1952 roku wprowadzono nowy system rozgrywek o awans lub spadek z II ligi. Drużyna II ligowa bez względu na zajęte miejsce po zakończeniu rozgrywek mistrzowskich rozgrywała dwa spotkania kwalifikacyjne z mistrzem swojego okręgu:
16 listopada 1952; OWKS Wrocław (mistrz Dolnego Śląska) 3:1 Pafawag Stal Wrocław (drużyna II-ligowa) dwie bramki Lizurka i jedna Kajdasza dla Śląska, dla Pafawagu Majewski.
23 listopada 1952; Pafawag Wrocław 0:1 OWKS Wrocław (bramka samobójcza)
Mimo tych zwycięstw z Pafawagiem, OWKS Wrocław nie uzyskał awansu do II ligi, ponieważ postanowiono od następnego sezonu 1953 znacznie ją zmniejszyć. Okrojono ją z 40 do 14 drużyn, w związku z czym 26 zespołów II ligowych musiało przejść do nowo powstałej III ligi piłkarskiej. Dla OWKS w nowej drugiej lidze zabrakło więc miejsca. „Przecież wojskowi wyeliminowali Pafawag” protestowali wrocławscy działacze, w Warszawie mówiono „mamy reorganizację”[2].
W sezonie 1953 OWKS wystąpił więc w trzeciej lidze – zwanej ligą międzywojewódzką (wrocławsko-opolską) i zajął ostatecznie trzecie miejsce.
W roku 1954 w związku z reorganizacją w sporcie wojskowym drużyna piłkarska OWKS nie została zgłoszona do rozgrywek ligowych.
W roku 1955 OWKS ponownie rozegrał sezon w 3 lidze wrocławsko-opolskiej zajmując czwarte miejsce.
Przełomowym okazał się sezon 1956. CWKS Wrocław zajął pierwsze miejsce w 3 lidze wrocławsko-opolskiej co upoważniało do gry w turnieju barażowym o awans do drugiej ligi. CWKS Wrocław turniej wygrał i uzyskał awans.
1957-2000[edytuj]
W trakcie sezonu 1957 w 2 lidze klub zmienia nazwę na Śląsk Wrocław.
Do grudnia 1997 sekcja piłki nożnej była częścią wielosekcyjnego Wojskowego Klubu Sportowego Śląsk Wrocław. W związku ze zmianami organizacyjnymi w wojsku sekcja oddzieliła się zakładając 12 grudnia 1997, Sportową Spółkę Akcyjną. W związku z tym w nazwie doszło do drobnej korekty. Wyraz "Wojskowy" zamieniono na "Wrocławski".
Lata 2001-2007 - Czasy upadku i powrotu do elity[edytuj]
W sezonie 2001/2002 Śląsk występował w I lidze (Ekstraklasie), gdzie w jednej z dwóch 8-zespołowych grup zajął 5 miejsce, a następnie w grupie spadkowej zajął przedostatnie, siódme miejsce i został relegowany do II ligi.
W sezonie 2002/2003 klub z Wrocławia miał walczyć o powrót do I ligi, zespół jednak zawodził i zajął 15. miejsce w II lidze i spadł po 47 latach do III ligi.
W sezonie 2003/2004 zajął drugie miejsce w III lidze i wystąpił w barażach o awans do II ligi. Zremisował u siebie 0:0 z Arką Gdynia i przegrał na wyjeździe 2:1. Jak się później okazało wynik ustalony był już przed dwumeczem. Klub wobec rosnących długów, i słabych wyników stanął na krawędzi upadku
Dopiero w następnym sezonie 2004/2005 zespół objęty przez Ryszarda Tarasiewicza zajął pierwsze miejsce w III lidze i powrócił na zaplecze Ekstraklasy.
W sezonie 2005/2006 Śląsk radził sobie zaskakująco dobrze, i zajął 4. miejsce w II lidze. O 3 miejscu dającym grę w barażu o ekstraklasę przy równej ilości punktów zadecydowały dopiero bramki zdobyte na wyjeździe przez Jagiellonię Białystok w bezpośrednich meczach.
w sezonie 2006/2007 Śląsk widziany był w gronie faworytów, jednak na skutek konfliktu z właścicielem zespół opuścił trenerr Ryszard Tarasiewicz. Zespół objął Lubos Kubik. Wojskowi radzili sobie jednak słabo, zwłaszcza w rundzie jesiennej balansując na krawędzi spadku do 3 ligi. Na wiosnę klub wsparty kilkoma nowymi graczami miał włączyć się do walki o awans u steru z nowym trenerem Janem Żurkiem. Ambitne plany na niewiele się zdały, a WKS zajął 9 miejsce w II lidze.
Przełom związany z Euro 2012[edytuj]
18 kwietnia 2007 r. w Cardiff została podjęta decyzja, że organizatorem Euro 2012 będzie Polska i Ukraina. Wrocław został zaproponowany jako jedno z miast do organizacji turnieju. Prezydent Wrocławia, Rafał Dutkiewicz, po dwukrotnym fiasku starań o Expo oraz o siedzibę Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii dostrzegł szansę na zrealizowanie ambicji miasta jako organizatora dużej międzynarodowej imprezy.
Rozpoczęła się "Operacja Euro 2012". Doświadczenia poprzednich organizatorów dużych imprez piłkarskich wskazywały, że zbudowanie odpowiedniej infrastruktury z przeznaczeniem wyłączenie na same Mistrzostwa Europy jest pozbawione sensu ekonomicznego. Dlatego prócz planów inwestycyjnych związanych bezpośrednio z przygotowaniem miasta do organizacji Euro, rozpoczęto też prace mające na celu zagospodarowanie planowanego Stadionu Miejskiego oraz okolic także po imprezie.
W tym celu miasto zaplanowało wykupienie akcji Śląska Wrocław od prywatnych właścicieli, dofinansowanie spółki, uczynienie jej "gospodarzem" budowanego stadionu oraz w dalszej perspektywie znalezienie prywatnego współwłaściciela i inwestora.
Śląsk Wrocław został znacjonalizowany przez miasto. Zaczęto także szukać klubowi sponsorów, głównie wśród instytucji państwowych. Sponsorem głównym został koncern EnergiaPro, państwowy monopolista na rynku energetycznym. Sponsorem tytularnym został Wrocław 2012, spółka celowa, powołana 3 grudnia 2007 przez Miasto Wrocław do realizacji budowy Stadionu Miejskiego. Pracownicy Śląska zostali de facto pracownikami miasta, a zakupy klubu zaczęły podlegać wymaganiom ustawy o zamówieniach publicznych.
Operacje te wywołały szereg kontrowersji zarówno wśród społeczności kibicowskich, jak i mieszkańców Wrocławia. Kibice innych klubów zarzucili Śląskowi oraz Lechii Gdańsk, że dzięki patronatowi politycznemu i pieniądzom podatników awansowały do elity polskiej piłki nożnej. Opinia ta jest szczególnie często powtarzana w miastach, które przegrały wyścig o organizację Euro 2012, oraz związane z tym pieniądze m.in. od Ministerstwa Sportu i Turystyki, mimo posiadania bardziej utytułowanych drużyn piłkarskich.
Władze Wrocławia, zdając sobie sprawę z tego typu kontrowersji, postanowiły ograniczyć finansowanie innych gałęzi sportu w mieście (w tym innych sekcji Śląska Wrocław – koszykówki i piłki ręcznej), jak również zrównoważyć finanse piłkarskiego Śląska poprzez znalezienie prywatnego, większościowego współwłaściciela klubu i stopniowe wycofywanie się z finansowania jego wydatków.
Sezon 2007/2008[edytuj]
Śląsk Wrocław awansował do Ekstraklasy zajmując drugie, premiowane bezpośrednim awansem, miejsce w II lidze.
W trakcie sezonu trwały negocjacje miasta Wrocław (właściciela Śląska), z biznesmenem Zbigniewem Drzymałą dotyczące fuzji Śląska z Groclinem Grodzisk Wielkopolski. Śląsk miał w następnym sezonie grać w najwyższej klasie rozgrywkowej na licencji klubu z Grodziska. Pomysł spotkał się z dużą dezaprobatą wrocławskiego środowiska kibicowskiego. Zbigniew Drzymała po spotkaniu z kibicami, zgodził się zrezygnować z miejsca w Pucharze UEFA, które jego drużyna wywalczyła w poprzednim sezonie (zamiast Groclinu lub Śląska wystąpił w nich Lech Poznań). Kibice Śląska wymogli także że klub ma zostać zgłoszony do rozgrywek ligowych na licencji Śląska oraz że spółka funkcjonować będzie nadal na podstawie dotychczasowego KRS. Fuzja ostatecznie jednak z różnych przyczyn nie doszła do skutku[3].
Sezon 2008/2009[edytuj]
W sezonie 2008/2009 Śląsk po rundzie jesiennej (8 zwycięstw, 6 remisów, 3 porażki) zajmował 6. miejsce w Ekstraklasie i utrzymał je do końca rozgrywek. Choć szóste miejsce nie było premiowane awansem do europejskich pucharów, powszechna była opinia, że taka lokata to sukces jak na beniaminka.
W Pucharze Polski Śląsk odpadł w I rundzie (1/32 finału), po przegranym 1:0 wyjazdowym meczu z Nielbą Wągrowiec.
Śląsk Wrocław zdobył Puchar Ekstraklasy, wygrywając 1:0 mecz finałowy z Odrą Wodzisław Śląski. Mecz odbył się w Wodzisławiu Śląskim. Jedyną bramkę w tym spotkaniu strzelił Krzysztof Ulatowski. Mecz obejrzało 6200 kibiców.
Zespół młodzieżowy zajął, podobnie jak pierwsza drużyna, 6 miejsce w rozgrywkach Młodej Ekstraklasy.
8 kwietnia 2009 we wrocławskim Ratuszu Prezydent Wrocławia w imieniu miasta podpisał umowę z Zygmuntem Solorzem-Żakiem, na mocy której jedna z jego spółek (Bithell Holdings Limited) została większościowym udziałowcem piłkarskiego Śląska[4]. Dodatkowo miasto przekazało na rzecz WKS Śląsk Wrocław S.A. prawo użytkowania przez 30 lat 7 ha gruntów (wartości 50 mln zł) obok nowego Stadionu Miejskiego na którym powstanie centrum handlowo-usługowo-rozrywkowe.
Sezon 2009/2010[edytuj]
W sezonie 2009/2010 po bardzo nieudanej wiośnie Śląsk zagrożony był spadkiem. Utrzymanie zapewnił sobie w przedostatniej kolejce, wygrywając 4:2 na wyjeździe z Odrą Wodzisław Śląski, która również broniła się przed spadkiem. Mecze z Odrą i Arką (ostatnia kolejka, wygrana Śląska 2:1), były jedynymi meczami wygranymi wiosną przez drużynę z Wrocławia. Ostatecznie Śląsk zajął 9 miejsce w Ekstraklasie. Słaba gra zespołu odbiła się na frekwencji przy Oporowskiej, która wyniosła w sezonie 2009/2010 średnio zaledwie około 6000 osób na mecz[5]. Najlepszym strzelcem zespołu okazał się serb Vuk Sotirović, który zdobył 9 goli w lidze.
W Pucharze Polski Śląsk odpadł w 1/16 finału. Po remisie 1:1 w meczu wyjazdowym z Dolcanem Ząbki o wygranej Dolcanu zadecydowały rzuty karne (5:4).
Sezon 2010/2011[edytuj]
Najistotniejszą zmianą w czasie trwania tego sezonu była zmiana trenera. Po czterech porażkach z rzędu, w sześciu pierwszych meczach sezonu zawieszony został Ryszard Tarasiewicz. W siódmej kolejce drużynę objął jego dotychczasowy asystent Paweł Barylski, natomiast od 27 września 2010 trenerem został Orest Lenczyk, który prowadził klub od ósmej kolejki. Na półmetku rozgrywek Śląsk zajmował 9 miejsce. Nowy trener na tyle odmienił oblicze Śląska, iż z zespołu walczącego rozpaczliwie o punkty uczynił drużynę walczącą o powrót po 24 latach do europejskich pucharów, który w międzyczasie zaliczył m.in. passę 14 spotkań bez porażki w Ekstraklasie. Ostatecznie, po wysokim zwycięstwie 5:0 nad Arką Gdynia w ostatnim meczu sezonu, Śląsk zdobył wicemistrzostwo Polski i po raz pierwszy od 1987 r. zagra w europejskich pucharach.
W Pucharze Polski Śląsk w 1/16 (ostatni mecz pod wodzą Tarasiewicza) pokonał 1:0 na wyjeździe Świt Nowy Dwór Mazowiecki i odpadł w 1/8 przegrywając 1:2 na własnym boisku z Legią Warszawa |
